سایه‌های ترس در تبریز | استرس تراکتور در هفته‌های باقی مانده فرامرز ظلی درگذشت (۱۲ فروردین ۱۴۰۴) تبریز آماده جشن قهرمانی در اهواز می‌شود واکنش افشین پیروانی به احضار از سوی کمیته اخلاق قهرمانی تراکتور آرزوی یک استقلالی سیاست‌گذاری غلط در کمیته داوران فدراسیون فوتبال، نتیجه استفاده از افراد بی‌تجربه رحمتی با شکست استقلال و پرسپولیس دوباره احیا شد پایان جشنواره ورزشی رمضان | تأکید مسئولان بر تشکیل تیم لیگ‌برتری در مشهد + فیلم ساز ناکوک پرسپولیس؛ قهرمانی پَر نایب‌رئیس شورای اسلامی شهر مشهد: حیف است این شورونشاط اجتماعی مقطعی باشد رئیس کمیسیون برنامه و بودجه شورای اسلامی شهر مشهد: ورزش یکی از سیاست‌های اصلی شورای ششم است رئیس کمیسیون ورزش و جوانان شورای اسلامی شهر مشهد: جام رمضان مشهد باید در سطح ملی ثبت شود «املاک امیرثابتی» قهرمان فوتسال جام رمضان مشهد شد + فیلم پخش زنده بازی شمس آذر و پرسپولیس (۱۰ فروردین ۱۴۰۴) + تماشای آنلاین نتیجه بازی پرسپولیس و شمس آذر در لیگ برتر فوتبال(۱۰ فروردین ۱۴۰۴)+ فیلم گل‌ها| پایان رویای قهرمانی؟ ویدئو| خلاصه بازی پرسپولیس و شمس آذر در لیگ برتر فوتبال(۱۰ فروردین ۱۴۰۴) نتیجه و فیلم خلاصه بازی فوتبال ساحلی ایران و عمان در فینال آسیا(۱۰ فروردین ۱۴۰۴)| قهرمانیم، مثل همیشه! غیبت دو مدافع کلیدی استقلال مقابل تراکتور| چشمی مصدوم، سیلوا محروم استقلال مقصد بعدی علی خطیر؟ کار بزرگ شهرداری در جام رمضان؛ کشف استعداد‌های ناب در فوتبال خیابانی
سرخط خبرها

یک قاب، یک خاطره؛ به روایت استاد قاسم زردکانلو | قسمت ششم

  • کد خبر: ۳۰۹۰۱۲
  • ۱۶ دی ۱۴۰۳ - ۱۲:۴۶
یک قاب، یک خاطره؛ به روایت استاد قاسم زردکانلو | قسمت ششم
روزگاری ورزشگاه پیر تختی و سالن مهران مرکز ثقل ورزش خراسان بود.

به گزارش شهرآرانیوز، والیبال و بسکتبال در مهران و بقیه ورزش‌ها در سعد‌آباد متمرکز بود. این ورزشگاه قلب تپنده ورزش مشهد و استان بود. از درب دور میدان که وارد می‌شدیم، سمت راست سالن کشتی مرحوم صحرایی غوغایی بود. جوانان و نوجوانان در سکو‌های سالن لباس کشتی بر تن می‌کردند و با شور و اشتیاق زیر نظر پهلوان نخودچی و چنگیز عامل و دیگران با هم سرشاخ می‌شدند. از جلو سالن که می‌گذشتیم، به هیئت دوومیدانی می‌رسیدیم که نمادش استاد صابری منظم و با عشق آماده تمرین دوومیدانی بود. همیشه بچه‌های دو‌ومیدانی مانند حسن روحی و جمشید مهریار و بیانی و رسول میری و دیگران پشت دروازه زمین شماره ۲ که چمن خوبی داشت، پابرهنه گل‌کوچک می‌زدند و با آمدن استاد صابری که به فوتبال حساسیت داشت، خودشان را جمع‌وجور می‌کردند.

گاهی پشت دروازه زمین شماره‌یک پهلوان وفادار و گلمکانی و دیگرپهلوانان پابه‌سن‌گذاشته کتشان را می‌کندند و با همان لباس معمولی نرمش می‌کردند و ما هم از دیدنشان لذت می‌بردیم. عباس‌آقا و کلب‌اصغر با نظارت استاد صابری قبل از تمرین پیست خاکی شماره‌یک را آب‌پاشی می‌کردند. دو‌ومیدانی به‌ویژه پرتاب‌ها همیشه پیش از تمرین فوتبال تمام می‌شد. بچه‌های تیم منتخب یکی‌یکی می‌آمدند و آماده تمرین می‌شدند و کار فوتبالمان شروع می‌شد. خیلی وقت‌ها شاهد بودم در کنار تمرینات فوتبال، استاد محمد خادم دو اسطوره کشتی جهان، یعنی امیر‌رضا و رسول را در پیست دو‌ومیدانی و پله‌های کنار جایگاه تمرین می‌داد. آنها که نوجوان بودند، تمرینات سخت و فشرده و تخصصی پدر را با جان می‌خریدند تا درنهایت تاریخ‌ساز شدند.

در اوایل دهه ۶۰ هردو زمین چمن سعدآباد بسیار خوب و مخملی بود و کادر خدماتی با مدیریت جمشید ضیایی زحمت زیادی می‌کشیدند؛ به‌ویژه کلب‌حسن که فقط از جمشید ضیایی دستور می‌گرفت و کلید‌دار مجموعه بود. این همه تلاش با حضور انبوه تماشاگران صورت می‌گرفت که بیشترشان عاشق و صاحب‌نظر بودند و ساعت‌ها قبل و بعد از ما به تجزیه و تحلیل تمرینات و مسابقات می‌پرداختند. رهبران تماشاگران نیز همه عاشق و دل‌سوخته و بی‌ادعا بودند و گاهی هزینه هم می‌کردند. حاجی رحمتی، حسین تکمان، علی مغول، کاظم و حاج‌تقی، حاج‌احمد ابوالفضلی، حسن نارگیل، آقافرمون، حسین نای‌نای، محمد بوقی، عباس‌طلا، قاسم چاقه، محمد اسمی، رضا نقاش، آقارضا بنا، حاجی دلپاک، هادی مباشری و مهندس عباسی و خیلی‌های دیگر از روی سکو‌ها سردمداران طرف‌داران تیم‌ها بودند و بی‌ادعا هرکدام گروهی داشتند و با هم و با بچه‌ها از فوتبال لذت می‌بردند.

نه پولی بود، نه دلالی و نه مدیربرنامه‌ای. همه عاشق بودند. حتی در مسافرت‌ها هم پول جمع می‌کردند و مدیر حساب و کتابشان هم هادی مباشری بود که جوان بود و پرانرژی. فوتبال آن موقع یک هیئت‌فوتبالی داشت که همه فوتبالی بودند و از افراد سیاسی خبری نبود. کمیته داوران ما که بزرگانی، چون نهاوندی، نادری، پژند، اربابی، تهرانی، بیهقی، جاهدی، عادل‌ها، اکبرنژادها و امامی‌ها را یدک می‌کشیدند، یکی از یکی با‌صفاتر بودند. بخشی ترشی‌بادمجان هم با آن قوری و استکان چایی‌اش بین دو نیمه مسابقات محبوبیتی داشت برای خودش و تماشاگران هم با ترشی‌بادمجان گفتن با او حال می‌کردند و او خنده‌های قشنگش را تقدیمشان می‌کرد. در مسابقات که با حضور چندین‌هزار نفر برگزار می‌شد، کنترل جمعیت با تعدادی از افراد هیئت‌فوتبال و با کمک عسگر ترکه انجام می‌شد که آچارفرانسه بود. از جوشکاری و کنترل بلیت بگیر تا تدارکات. یاد آن روز‌ها به خیر که سعدآباد فقط یک ورزشگاه نبود، بلکه محل دوستی‌های ناب و زلال بود؛ دوستی‌هایی که بوی معرفت و یکرنگی می‌داد؛ چیزی که در این دوره و زمانه کالای نایاب شده است!

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->